X AGENT : 09

[i128lala]

09

ว่ากันว่า ความกลัวไม่เข้าใครออกใคร
แม้กระทั่งคนที่สถาปนาตัวเองเป็นรถถังฝั่งธน
เพราะหลังจากที่โดนคริสคิสแบบเฟรนซ์คิสแล้วยังโดนคริสเล่นทีเผลอด้วยการใช้จังหวะที่ชานยอลกำลังอุต๊ะอุต๊ะ (?) เอาเตียงเข้ามาชิดกันให้ปวดใจเล่นไปแล้ว ชานยอลก็ไม่มีสติห่านอะไรเหลืออีกเลย เป็นคุณคุณจะทำอย่างไร เมื่อมีคนจ้องจะเด็ดเชอร์รี่หอมหวานที่สั่งสมมายาวนานเท่าอายุขัยเตรียมพร้อมจะมอบให้สึโบมิจัง ฮิโตมิจัง ไปกินอยู่เรื่อย ชานยอลรู้หรอกว่าถ้าถามสาวๆแถวม.ก็คงมีแต่คนอยากเปลี่ยนชื่อเป็นครีมให้ไอ้หล่อมันปี้แล้วปี้อีก แต่เนื่องจากร่างโปร่งยืนหยัดความเป็นเจ้าอย่าหวังมาตั้งแต่ต้นเรื่อง จะมาเสียสโลแกนเอาตอนนี้คงไม่รุ่ง ถึงแม้ไอ้หล่อจะโชว์เหนือมาตลอดตั้งแต่หน้าตา ทุนทรัพย์ ยันไปถึงเล่ห์เหลี่ยมและกลอุบายก็เถอะ
ว่าแต่นี่งานการมีไม่ทำแล้วใช่ไหม จะปิดร้านขายหนังโป๊มาเป็นเมียชานยอลนี่ไม่ใช่เรื่องนะ บอกเลย
"นี่ เลิกนั่งตัวแข็งได้แล้ว มานอนมา"
คริสทิ้งตัวลงนอนที่เตียงของอดีตรูมเมทชานยอล แล้วตบเตียงปุปุเป็นสัญลักษณ์ให้ชานยอลมานอนด้วยกัน อะไรคือการที่คนๆหนึ่งกลับลำเร็วเสียยิ่งกว่าอะไร ก็ไหนบอกว่าเหนื่อย ไหนบอกไม่มีแรง ไหนบอกว่าจัดห้องใช้แรง วันนี้จะไม่ทำ แล้วไอ้สายตาร้อนแรงแบบปิดไม่มิดที่จ้องมองมาคืออะไร?????? เด็กประถมยังรู้เลยว่าสายตานั่นมันมีแค่ความหมายเดียว
กูจะแดกมึง
คิดสิ ชานยอล คิด นายจะเอาตัวรอดยังไง
ในระหว่างที่ใช้ความคิด ร่างโปร่งก็คว้าผ้าห่มที่เป็นปราการด่านแรกมาห่อตัวเอาไว้เหมือนหนอนไหม คือมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกเพราะถ้าคริสมันหน้ามืดจะเอาขึ้นมา ยังไงไอ้หล่อก็จะเอาให้ได้อยู่ดี คือตอนนี้ถ้าอัพสเตตัสโซเชียลเน็ตเวิร์กอะไรสักอย่างได้รัวๆ ไอ้สเตตัสนั้นคงจะไม่แคล้ว ช่วยกูด้วยกูสติแตกกกกกกกก กูไม่อยากโดนแดก แหงๆ
แต่เนื่องจากชานยอลไม่ใช่จงแดที่มือถือสากปากถือศีล
อ้ะ
ห้ะ
จงแด จงแดงั้นเรอะ
ปิ๊งงงงงง
พอนึกถึงจงแด ชานยอลก็นึกขึ้นได้ว่าไอ้เพื่อนตัวดีมันเคยคิดถึงน้องฮยอนอาชนิดที่กินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่พักใหญ่ๆจนต้องพึ่งยานอนหลับเพื่อให้ข่มความหื่นกระหายยามค่ำคืน จงแดเก็บยานอนหลับไว้ที่ชั้นปลายเตียง หวังว่าไอ้ยานอนหลับที่ชั้นนั้นจะยังอยู่
ไอ้พี่คริสมันจะได้หลับสบายเหมือนจงแด
ประเด็นคือ ยานอนหลับน่ะยังอยู่ แต่จะเอายัดปากเอกซ์เอเย่นต์ที่นอนตบเตียงปุปุอยู่ยังไง
ครั้นจะใช้กำลังบีบบังคับด้วยการเอามือง้างปากแล้วยัดยาลงไปเหมือนลูกบาสก็คงจะดูไม่ดี หรือจะผสมน้ำแล้วส่งให้ดื่ม ไอ้หล่อก็คงจะมีความระมัดระวังอยู่ แต่เอ หรือจะลองเสี่ยง เผื่อ 1%ที่มีโอกาสเพราะคริสจะโง่แบบใสๆ แต่ดูหน้าอย่างนั้นคงโง่หรอก เหอะ
ฟ้าววววว
จู่ๆความคิดอีกความคิดก็แว้บเข้ามาในหัวอย่างน่าประหลาด ชานยอลจำได้ว่าในหนังเอวีเรื่องหนึ่งของสึโบมิจังมีการป้อนยาปลุกผ่านการจูบ! นี่ก็แค่เปลี่ยนจากยาปลุกเป็นยานอนหลับ ง่ายๆ เก๋ๆ
เก๋ๆพ่องงงงงงงงงงงง
ไม่ๆ นั่นไม่ใช่ทาง! มันไม่ใช่ทางงงงงงงงงงงงง
แล้วมันมีทางไหนอีกว่ะ นอกจากจะหาอะไรทุบหัวให้ไอ้หล่อมันสลบไปเอง กรณีนั้นเผลอทุบแรงแล้วไอ้หล่อมันตายขึ้นมานี่เดือดร้อนสิเดือดร้อนเดือดร้อนเลยนะ
เฮ้ย เอาไง้ รถถังฝั่งธน เอาไง
คิดยังไงก็คิดไม่ตก ทางทีสมเหตุสมผลก็มีอยู่ทางเดียวเพราะใช้ประโยชน์จากอินเนอร์ของไอ้หล่อมัน แต่ถ้าเป็นวิธีนั้นชานยอลก็เสียเหมือนกัน แต่ในระหว่างความสับสนนั้น เสียงๆหนึ่งในหัวก็ดังลอดเข้ามา เลือกเอาจะเสียจูบหรือเสียตัว เสียจูบก็เคยเสียมาแล้ว จะเอาอะไรมาก ก็แค่ไปล้างปากด้วยวิกซอล แต่เสียตัวนี่ยังไม่เคยนะ หรือจะลองเสียดูจะได้รู้กันไป
ฮว้ากกกก กูยอมแล้วจ้า
หลังจากไฟนอลเดสทิเนชั่นของชานยอลถูกคิดไตร่ตรองถ้วนถี่ดีแล้ว ร่างโปร่งก็หลับตานับหนึ่งถึงสิบแล้วถอนหายใจแรงๆก่อนเอาหัวโขกกับผนังห้องเบาๆ เพราะกลัวเจ็บ แล้วก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ชั้นเพื่อหยิบยานอนหลับ
"จะไปไหนอ้ะ จะทำอะไรอ้ะ"
คืออยากรู้จริงว้อย คือถามทุกอย่างเลยว้อย แต่ตอนนี้ชานยอลคร้านจะตอบคำถามเพราะยังอยู่ในภาวะจำต้องทำใจ ร่างโปร่งหยิบซองยาบรรจุยานอนหลับเม็ดกลมเคลือบสีฟ้าสว่างสดใสเอาไว้ มองมันราวกับเป็นยาพิษ นับหนึ่งถึงสามในใจ
หนึ่ง
สอง
สาม
ป้าบ มือเรียวส่งยาเม็ดเล็กๆเข้าปากไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกแรงวิ่งพุ่งตรงไปที่เตียง กระโดดขึ้นคร่อมคริสที่ทำหน้างงเงิงออกด้วยไม่คาดคิดว่าชานยอลจะจู่โจมไวขนาดนี้ ริมฝีปากเรียวของชานยอลกระแทกสัมผัสอุ่นร้อนลงไปที่ริมฝีปากหนาที่เผยอรอรับสัมผัสอย่างรู้งาน ลิ้นเรียวเกี่ยวกระหวัดลิ้นอุ่นร้อนของคริสเอาไว้ พร้อมส่งยาเม็ดกลมเข้าปากคริสโดยที่ร่างสูงไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนที่ริมฝีปากร้อนของชานยอลจะถอนออกมา
"น้องชานยอลทำอะไรพี่คริสน่ะ หรือว่า......."
ดวงตาคมของคริสหรี่ลงด้วยยังไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกลืนเข้าไปคือยานอนหลับ ไม่ใช่ยาปลุกอย่างที่สัญชาตกามของคริสเข้าใจ
"แบล๊คแมมบ้าของพี่พร้อมผงาดเพื่อกาบูนไวเปอร์ของน้องชะ อาน ยอล ฉะ เหมอ .... คร่อก"
ยังไม่ทันขาดคำ แบล๊คแมมบ้าที่ว่าพร้อมจะผงาดก็สิ้นลายเหลือแต่เสียงกรนเบาๆให้ชานยอลพอแน่ใจได้ว่าปลอดภัย ร่างโปร่งใช้หลังมือถูปากแรงๆสามที กระโดดลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นยัดใส่กระเป๋าเป้
รถถังฝั่งธนเสมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างผนัง เข็มที่เรียงเป็นระนาบเดียวกันบอกเวลาเที่ยงคืนกว่า ในเวลานี้ชานยอลไม่อยากจะแบกหน้าไปหาเพื่อนคนไหนเพราะกลัวตื่นมาแล้วจะเจออะไรมหัศจรรย์พันลึก ขอยอมรับว่าเข็ดแล้วจริงๆตั้งแต่เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดมันยอมขายเพื่อนแลกหนังโป๊
นาทีนี้ชานยอลจะหนีออกจากห้องของตัวเองเหมือนเด็กมีปัญหาคนหนึ่ง หวังว่าไอ้หล่อไม่ต้องตื่นแล้วตามมาเหมือนพระเอกจำเลยรักนะว้อยยยย ชานยอลไม่อยากเป็นโศรยา แค่รักษาสถานะของการเป็นน้องเจ้าอย่าหวังก็หนักหนาพออยู่แล้ว แม้จะไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหนในเวลาที่ดึกขนาดนี้ แต่ตอนนี้ชานยอลไม่เหลืออะไรจะเสีย นอกจากเชอร์รี่ที่รักษามาอย่างดีไม่ให้ใครมาปี้ได้ง่ายๆ เพราะฉะนั้น
ไม่ขอทำดี ไม่ขอทำดี ไม่ขอทำดี แม่ง ..... เมาคลีล่าสัตว์
ครัชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช

.
.

ขุ่นจุนมยอน ขุ่นหลอกชาน
ใครแม่งตั้งชื่อร้านข้าวมันไก่เที่ยงคืนหนึ่งพันห้าร้อยล้านวอนให้พี่จุนมยอนว่ะ คือแค่อ่านชื่อร้านก็คิดว่าจะเปิดถึงเที่ยงคืนช่ะ แต่ไหงพอชานยอลมาถึงร้านกะจะสั่งข้าวมันไก่พี่จุนมยอนกินโต้รุ่ง พี่จุนมยอนกลับปิดไฟเก็บร้านเรียบร้อยแล้วอ่ะ
ปาร์คชานยอลเคว้งเลอออออออ
ร่างโปร่งเดินเตร่หาที่พักพิงทางใจไปเรื่อยๆคล้ายคนที่ไม่มีที่ไปและเล่นเอ็มวีคนอกหักที่พอถูกบอกเลิกก็เดินเคว้งคว้าง แต่นี่มันคนละกรณีกันว้อยยยยย ครั้นจะไปนั่งหน้าเซเว่นตากแอร์เย็นเป็นเพื่อนหมาแถวนั้นก็แลดูอนาถไปหน่อย หรือว่าจะไปนั่งร้านยาดองของจงอินที่ยังเปิดอยู่ดี แต่นั่นก็เพื่อนไอ้พี่คริส เผลอๆแม่งมอมเหล้าชานยอลเสียหมาอีก
ชานยอลมารู้ตัวอีกทีก็ตอนเห็นป้ายไฟสีชมพูนีออนกากๆกระพริบวับๆอยู่ในความมืด แม้จะมีความกากแต่ก็พออ่านได้ว่า โรงแรมม่านรูด เฮ้ยยยยย มันมีสถานที่แบบนี้เปิดอล่างฉ่างอยู่แถวมหาลัยด้วยหรือนี่
เฮ้ยยยยยยยย เหมือนสวรรค์โปรดอ่ะ
บรรยากาศหน้าปากทางเข้าโรงแรมค่อนข้างวังเวง แต่ชานยอลเหมือนจะลืมเอาความกลัวเข้ามาด้วย หวังว่านี่คงไม่ใช่ธุรกิจของตระกูลเจ๊กจีนที่ไหนหรอกนะ เท้ายาวๆก้าวเข้าไปผ่านประตูเหล็กดัดขึ้นสนิมที่ส่งเสียงดังออดแอดยามลมพัด คือบรรยากาศมันวังเวงมากจนชานยอลเริ่มตระหนักว่า นี่มันรายการล่าท้าผีหรืออะไรสักอย่างหรือเปล่า
วืบบบบบ ฟืบบบบบบ
ชานยอลสัมผัสได้ถึงเงาดำของวัตถุบางอย่างพุ่งผ่านหลังไปอย่างรวดเร็วประหนึ่งผี หรือว่า
หมับ
แรงกระชากปริศนาจู่โจมเข้าที่ไหล่ของชานยอลทำเอาร่างโปร่งต้องกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจยิ่งกว่าเจอคริส พอหันไปตามสัมผัสอุกอาจ ชานยอลก็พบกับชายแก่คนหนึ่งยิ้มยิ้มแผล่ให้จากข้างหลัง
"ลื้อมาทำอาลายเท่เน่"
สรรพนามมาซะไปไม่ถูกเลย
"เอ่อ ผม อั๊ว มาหาที่นอน"
"อ่อ มาปี้กันสินะ เอายังไง รายชั่วโมงหรือรายวัน ถ้ารายชั่วโมงนี่ชั่วโมงละห้าร้อยวอนนะ"
นี่อากงสายตาฝ้าฟางหรืออย่างไรกัน ถ้าปาร์คชานยอลอยากปี้ด้วยตัวเองขนาดนั้นคงไม่ต้องพึ่งโรงแรมม่านรูดผีสิงของกงก็ได้มั้ง อีกอย่างกงใช้คำได้แสลงใจชานยอลเหลือเกิน นี่บอกว่าเป็นพ่อไอ้พี่คริสนี่ก็เชื่อนะ
"แล้วรายคืนล่ะกง"
"คืนละพันสองร้อยห้าสิบห้องแอร์นะ ถ้าพัดลมพันวอน ลื้อเอาไง"
"เอาห้องแอร์แล้วกันครับ"
"เอาถุงยางอนามัยด้วยมั้ย"
"ง่ะ มะ มะ ไม่เป็นไรครับ"
กงแม่งเปรี้ยวตีน สมัยหนุ่มคงเฟี้ยวเงาะน่าดู ปกติผู้เฒ่าผู้แก่นี่ต้องกระมิดกระเมี้ยนกันในเรื่องเพศไม่ใช่หรือไง นี่กงใช้คำที่จัดว่าเห็นภาพชัดและเสนอออฟชั่นแบบฮาร์ดเซลล์ ประหนึ่งเป็นภาพเงารางๆของไอ้พี่คริสชนิดต้องคารวะกันไป
อากงพาชานยอลเดินไปที่ห้องพักเล็กๆห้องหนึ่ง พอเปิดประตูเข้าไปชานยอลก็ต้องตะลึง เพราะนอกจากเตียงขนาดกลางที่ตั้งอยู่กลางห้องแล้ว ในห้องยังมีกระจกรอบด้านและไฟดิสโก้อีกด้วย
อีโรติคสัดๆ
"ไฟหัวเตียงเปลี่ยนสีได้นา"
แล้วอากงก็เปิดไฟให้ชานยอลดูเป็นตัวอย่าง ไฟที่หัวเตียงกระพริบเป็นสีแดงบ้าง ม่วงบ้าง เร้าอารมณ์ ดูสีหน้าอากงจะภูมิใจแบบถึงขั้นที่เป็นเจ้าของสถานที่มหัศจรรย์เช่นนี้ แต่แบบอากงคร้าบบบบ ผมมาคนเดียว อากงไม่คิดว่าผมอยากจะพักผ่อนหรือไม่มีที่ไปไม่ได้เหรอครับ แม้อยากจะบอกไปแบบนั้นแต่ชานยอลก็ยื่นเงินส่งให้อากงเพื่อที่จะได้พักผ่อนเสียที แอร์นี่พอเปิดแล้วก็เย็นฉ่ำโดนใจดีชะมัด อากงรับเงินมาด้วยสีหน้าระรื่น แต่ก่อนที่ร่างชราจะหายไป
"นี่ๆพ่อหนุ่ม"


“โป๊มั้ย?"
ฮว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก กงนรก ชานยกล้อออออออออออออออออ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

.
.

อ๋าย อ๊าย อ๋ายยยยยยยยย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่าย อ๊าย อ๋ายยยยยยยยย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปวดร้าว เกินจะทน ที่เธอได้ทำกับฉัน วันน้านนนนนนนนนนนนนน
มันเจ็บอ่า ที่โดนเธอทิ้ง เหมือนโดนแทงอ่ะ อย่า อย่า อย่าให้พูดอีกเลยอ๊าา อ๊าา อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มันปวดร้าว อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา

"ไอ้เชี่ยคริสครับ มึงฟังเพลงอะไรของมึงครับ คนจะไม่กล้าเข้าร้านกูแล้วครับ มึงฟังคนเดียวได้มั้ยครับเนี่ย"
สุดท้าย เวลามีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ ไอ้พวกเพื่อนเสินเจิ้นก็ต้องมาลงเอยที่ร้านยาดองของจงอินทุกทีสินะ แต่คราวนี้ไอ้คริสไม่ได้มาตัวเปล่า นอกจากจะพาจื่อเทา ลู่หาน ญาติโกโหติกาจากจีนของมันมาร่วมรับทราบถึงความเจ็บปวดด้วยแล้ว มันยังพกเอาเครื่องเล่นเอมพีสามจากเสินเจิ้นพร้อมลำโพงแองกรี้เบิร์ดมาต่อเข้าลำโพงอันใหญ่ของจงอินอีก
ไอ้เชี่ยคริสไม่ได้รำพันตีอกชกลมเหมือนใครๆเวลาผิดหวัง แต่กลับนั่งกำหมัดแน่นเหมือนคนมีปมไม่พูดไม่จา ใครถามอะไรก็ตอบสั้นๆ ถามมากกว่าเปิดเพลงเร่งเสียงจนเพื่อนระอา คือเข้าใจว่าเจ็บแต่ตอนนี้จงอินสิเจ็บกว่า
แล้วดูเพลงที่แม่งเปิด

อ๋าย อ๊าย อ๋ายยยยยยยยย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่าย อ๊าย อ๋ายยยยยยยยย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปวดร้าว เกินจะทน ที่เธอได้ทำกับฉัน วันน้านนนนนนนนนนนนนน
มันเจ็บอ่า ที่โดนเธอทิ้ง เหมือนโดนแทงอ่ะ อย่า อย่าให้พูดอีกเลยอ๊าา อ๊าา อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มันปวดร้าว อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา

แม่งวนมารอบที่สาม คือบรรลัยล่ะครับ จื่อเทาหันมามองหน้าจงอินด้วยแววตาเว้าวอนให้ทำอะไรสักอย่าง ในขณะที่ลู่หานก็หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องที่ห้ามานั่งเล่นเกมส์งูฆ่าเวลาประหนึ่งเป็นหนุ่มโลกสวยที่สนใจแต่โลกโซเชียลเนตเวิร์ก
"ไอ้เชี่ยคริส กูขอล่ะ ปิดเพลงเถอะนะ แล้วมีอะไรก็พูดกันดีๆ มึงอย่าเป็นอย่างนี้เลยวะ กูไม่คุ้น"
"เก้อ อั๊วขอเถอะ เก้อมีอะไรเก้อพูด เก้ออย่าเป็นแบบนี้ อั๊วทำใจไม่ได้"
ชายผู้ถูกขนานนามว่า ไอ้เชี่ยคริสของจงอินและเก้อของจื่อเทาไม่ตอบ หันมามองหน้าจงอินสลับกับจื่อเทาไปมา แล้วกดเปิดเพลงให้ดังขึ้น
ฉันรักเธอที่สุดเธอ รู้รึเปล๊าาา เธอก็ยังไปจากโผ้มมมมมมม อ๊ามีเพียงช้านที่เป็นคนหล่อ หน้าตาก็หล่อ แต่อกหัก เพราะโดนเธอทิ้ง อ๊าาาาา มาเป็นคนรักของเธอมันช่างสุดช้ำ หัวใจชั้นช้ำ หัวใจชั้นช้ำ อ๊าาาอ๊โอ๊ยยยยย มันเจ็บ มันช้ำ มันสุดๆเล้ย มันเจ็บจริงๆ หัวใจผมเนี่ยมันเจ็บอ่ะ มันโดนแทงอ่ะ มันแบบว่านะ มันแบบว่าถ้าจะให้พูดอ่ะ เหี้ย อย่าให้พูดเลย แบบว่า........
"คือพวกกูรู้แล้วว่ามึงเจ็บคริส แต่มึงเจ็บเรื่องอะไร มึงบอกสิวะ"
คริสยังไม่ทันจะอ้าปากตอบ ลู่หานที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ก็หมดความอดทน เดินดุ่มๆไปดึงเอมพีสามเสินเจิ้นออกจากลำโพงแองกรี้เบิร์ดแล้วหันมามองหน้าเก่อเก้อเจ้าปัญหา ก่อนจะตวาดแว้ด
"โอ้ยยยยยย เก้อมีอะไรเก้อก็พูดสิ อั๊วรำคาญแล้วนะ"
คือลองว่าหนุ่มโซเชียลรำคาญนี่เรื่องใหญ่แล้วนะ เพราะปกติลู่หานมักจะง่วนอยู่กับอุปกรณ์สื่อสารนับร้อยนับพันและสารพัดเกทเกดจากจีน ใครจะตีรันฟันแทงของลู่หานอัพสเตตัสก่อนแล้วค่อยว่ากัน แต่นี่คงสุดจะทนของนายหานแซ่ลู่แล้ว
"ชานยอลทิ้ง"
สามคำสั้นๆ แต่ความหมายลึกซึ้งยิ่งกว่าห้วงมหาสมุทร ทุกคนในวงตกอยู่ในภาวะนิ่งเงียบกันประมาณสามวินาที ก่อนที่จงอินจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาก่อน
"โอ้ยยยยยยยย กูขรรรรรรรรรรรรรรม แป๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ"
แต่พอเห็นสายตาห่อเหี่ยวปนแววเศร้าของเพื่อนรัก และสายตาจิกกัดของลู่หานเท่านั้นล่ะ ไอ้ดำตีนปลายก็ต้องหุบปากฉับ
"กู เอ่อ กู ชิวชิว ขำๆ"
ชิวชิวขำขำ พ่องงงงงงส์ ลู่หานที่ปกติเห็นลูกพี่ลูกน้องตัวเองมั่นหน้า มั่นใจเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกใบนี้เกิดอาการซึมกะทือทำตัวน่ารำคาญแล้วก็ตบโต๊ะดังปัง
"ถ้าเก้ออยากยิ่งใหญ่.. เก้อต้องเหนื่อยกว่าคนอื่น เก้อต้องเรียนรู้มากกว่าคนอื่น เก้อต้องทำงานมากกว่าคนอื่น ถ้าเก้อมีความฝันแล้วเก้อทำความฝันเก้อ ด้วยใจของเก้อ!! เก้อยอมตายด้วยการที่จะทำภารกิจนี้!! ให้สำเร็จ! กูปี้ได้! กูได้ปี้!! หวังฟันเจ้า!!! ไล่ปี้เอ็ง!!!! เก้อรู้มั้ยนี่คือความยิ่งใหญ่.. เก้ออ่ะกระจอก!!! ไม่ได้ปี้ก็แม่งทำเปลี้ย เหี้ย!!! ไม่จริงจังสักที เหี้ย!!! ไป!! เหี้ย!!! มึงไปสู้!!! ไอ้สัตว์!!! ไปสู้!!!!"
จัดเป็นคำปลุกใจที่ฟังแล้วฮึกเหิมอย่างน่าประหลาด ประหนึ่งน้ำทิพย์ที่หยดลงหล่อเลี้ยงหัวใจที่แห้งผากให้กลับมาเต้นเป็นจังหวะ ปี้ ปี้ ปี้ แต่ไหงมันเหมือนสเตตัสที่อ.เฉลิมชัยอัพลงเฟสเมื่อกี้จังวะ แต่ผิดเพี้ยนไปไกลเลย
“ใช่ กูต้องสู้ กูต้องปี้น้องชานยอลให้ได้!!!!!!!!!!!!!!!!”
อ่าห์ ศึกครานี้ คริสจะต้องชนะให้ได้!!!!!!!!!!!!!!! อาฮู้ อาฮู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(ฟื้นคืนชีพง่ายเหลือเกินนะเอ็ง)

.
.

ชานยอลตื่นมาด้วยความสดใสระดับปานกลาง แอร์ในห้องเย็นฉ่ำสบายเกินความจำเป็น แถมไฟดิสโก้ที่อยู่ในห้องกลับส่องประกายระยิบระยับวับวาว ยกมือถือขึ้นมามองเวลา
ฉิบหายยยย
สิบเอ็ดโมงกว่า!
แถมในมือถือยังมีข้อความจากจงแดประมาณสามสิบข้อความ และมินซอกอีกสอง ไล่อ่านดูแล้วทุกคนต่างประหวั่นพรั่นพรึงกับการหายตัวไปของชานยอล นอกจากนั้น พอเข้าทวิตเตอร์
Jongdae Bieber @jdbieber
@pcy227 สังคมให้อภัยแล้ว เพื่อนกลับมาเถอะเพื่อน
Jongdae Bieber @jdbieber
@pcy227 ยักษ์หาย นายอยู่ไหน จงแดเป็นห่วง จงแดคิดถึง กลับมาเถอะสังคมพร้อมให้อภัย
อ่านทวิตเตอร์ของเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดแล้วตกใจ นี่ถ้าชานยอลมึนๆเบลอๆจะคิดว่าตัวเองหนีเข้าป่าเพราะเป็นคอมมิวนิสต์ไปแล้วนะนั่น
แต่หึ แม่ง ปาร์คชานยอลจะงอน ปาร์คชานยอลจะไม่ตอบ
ร่างโปร่งขยี้หัวที่ฟูเพราะเพิ่งตื่นให้ฟูยิ่งขึ้น หยิบเสื้อผ้าที่คว้ามาลวกๆออกจากกระเป๋า เดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง จัดการตัวเองเสร็จ หัวยังไม่ทันหมาด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะแบบนี้ ต้องมีคนเดียว อากงแน่ ร่างโปร่งเปิดประตูห้องไปก็เป็นดั่งคาด อากงยังยืนยิ้มเผละตายิบหยีท่ามกลางแสงแดดจ้า หนวดเคราสีขาวช่างเหมือนเจ้าที่เจ้าทางเหลือเกิน ชายชราลูบหนวดไปมา
“นอนหลับสบายดีมั้ยล่ะ”
ร่างโปร่งพยักหน้าตอบ นอนม่านรูดอากงก็ดีกว่าไปนอนกับหมาหน้าเซเว่นล่ะ ถึงแม้ว่าไอ้ไฟดิสโก้มันจะสว่างวาบแสบตากว่าจะหลับเพราะชานยอลหาที่สวิซต์ปิดไม่เจอก็เถอะ
“จะนอนอีกคืนไหมล่ะ”
อากงพูดเหมือนจะรู้ว่าชานยอลคิดอะไรอยู่ ร่างโปร่งหยิบกระเป๋าสตางค์มาเปิดดู อืมมมม ยังพอค่าห้องอีกสักคืน แต่ถ้าไม่กลับหอไปแล้วขอเงินออมม่าคงมีเฮแหงๆ อีกอย่าง ตอนนี้ชานยอลกำลังอยู่ในภาวะเด็กมีปัญหา หนีออกจากหอตัวเอง
เพราะฉะนั้น ช่วยลืมไปเถอะครับว่าผมเป็นใคร!
“งั้นนอนอีกคืนแล้วกันครับอากง” ว่าแล้วก็ส่งเงินที่เหลืออยู่น้อยนิดให้ อากงรับมานับด้วยสีหน้าเบิกบานใจ
“เด็กสมัยนี้นี่มันอึดจริงๆน้า”
อึด อึดงั้นเหรอ อึกกกกกกกก
นี่อากงคิดว่าผมทำอัลลัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

.
.

พอปลีกตัวจากคนแก่เปรี้ยวตีนได้แล้ว ชานยอลก็ตัดสินใจเดินออกไปหน้าปากซอย คือท้องมันร้อง แล้วก็อยากกินอะไรดีๆอย่างข้าวมันไก่มากกว่ามาม่า บวกกับเงินยังมีเหลือติดตัวอยู่นิดหน่อย อีกอย่างเวลานี้จงแดมีเรียน ส่วนไอ้หล่อก็น่าจะยังไม่ตื่นเพราะทุกทีที่จงแดกินยา แม่งก็ตื่นบ่ายสามบ่ายสี่ทุกที ก็คิดว่าไม่น่าจะเจอกันได้
เคยคิดไหมว่าชีวิตจะตกต่ำถึงเพียงนี้????
แต่ยังไม่ทันที่ชานยอลจะเดินถึงร้านข้าวมันไก่ ดวงตากลมโตก็สบเข้ากับร่างสูงที่เดินออกมาจากซอยหอพักของเขาเสียก่อน
ฉิบหายยยยยยยยยยยย! ไอ้พี่คริส!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แม้อยากจะมุดหลบขนาดนั้น แต่มินยอร่างใหญ่ที่ยืนขาโก่งอยู่กลางถนนโล่งก็ไม่อาจจะหาที่หลบซ่อนตัวได้ ชานยอลอ้าปากค้าง ก่อนที่ไอ้หล่อจะชี้มาที่เขา
“น้องชานยอลลลลล!!!!!!!!!!!”
ทำไมน้ำเสียงแม่งโกรธเกรี้ยวขนาดนั้นวะ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าหนีพี่ รอพี่ก่อนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!”
“ถ้าผมรอพี่ผมคือคนกล้า แต่ถ้าผมหนีผมคือคนฉลาด! ไปละว้อยยยยยย” ปาร์คชานยอลวิ่งสู้ฟัด ตายเป็นตาย ขายาวๆรีบพลิกตัวออกวิ่งทันที โดยมีคริสวิ่งตามมาติดๆ
ตุ๊บ
ได้ยินเสียงตุ๊บอยู่ด้านหลัง ชานยอลชะเง้อเหลียวหลังไปก็พบร่างสูงของคริสสะดุดล้มลงกับพื้น บ๊อกเซอร์สีเขียวมะนาวสกรีนลาย 1922 โชว์หราต่อสายตาประชาชน
คือริทซือ OUT!!!!!!!!!!!!
“โอ้ยยยยยยยยยย”
คือตอนเด็กๆแม่สอนไว้ว่าคนล้มอย่าข้าม แต่กับไอ้หล่อนี่กูขอกระทืบเลยแล้วกัน ร่างโปร่งวิ่งกลับไปหมายจะกระทืบซ้ำ แต่
ชริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ดวงตาของไอ้หล่อที่เงยหน้ามามองส่องประกายงดงามประหนึ่งคริส Exo ถือแก้วสตาร์บัคชาเขียวเฟรบเป้ปั่นใส่วิปครีมอัพลงเว่ยป๋ออย่างไรอย่างนั้น ระทวยไหมล่ะนั่น
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
คือชานยอลสตั๊นกับแววตาอันสดใสเป็นประกายบริสุทธิ์ที่ออกมาจากดวงตาของคริส คือไม่คิดว่าผู้ชายแบบนี้จะมีดวงตาใสซื่อได้ ร่างโปร่งค่อยๆพยุงตัวคริสให้ลุกขึ้น ทว่าคนร่างสูงกลับไม่ยอมลุก แต่นั่งจุ้มปุ้กลงกับพื้น ไม่ยอมลุกไปไหน แถมยังไม่ยอมคลาดสายตาไปจากชานยอลที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆ

“เจ็บ เจ็บตรงนี้” ชี้ไปที่หัว
“เจ็บตรงนี้” ชี้ไปที่เข่า
“เจ็บตรงนี้ด้วย” ชี้โบ้ชี้เบ้ไปทั้งตัว แล้วมาหยุดที่หัวใจ
“แต่ตรงนี้เจ็บที่สุด”

ปาร์คชานยอล TKO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
จงทำดี จงทำดี จงดี
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด