X AGENT : 18

[i128lala]

18

“เดี๋ยวไอ้พี่คริสก็กลับมาเองแหละ เคยหายไปนานที่ไหน นายจะงุ่นง่านทำไมฮะ ปาร์คชานยอล”
เคยไหมที่ของบางอย่างที่เรามองเป็นของตายกำลังจะถูกพรากไปจากมือ ด้วยมือของใครก็ไม่รู้ ที่มองไม่เห็น แถมไม่รู้ด้วยว่าเป็นใคร สิ่งเดียวที่สัญชาติญาณของมนุษย์สอนให้ มนุษย์ผู้ยังมีความรัก โลภ โกรธ หลง ทำคือ
ไปเอาเขากลับมาสิฟร้อย!!!!!!!!
แต่จะเอาเขากลับมาได้ยังไงกันล่ะ เป็นอะไรกันยังไม่รู้เลย เพื่อนหรือก็เปล่า
ไม่ได้ไล่ ไม่ได้ผลักไส แต่ก็ไม่มีคำตอบให้คริสเช่นกัน เพราะอย่างนี้ไงล่ะถึงทำให้ชานยอลคิดไม่ตก ก็เพราะว่าเมื่อก่อน ต่อให้ชานยอลโกรธ หรือผิดขนาดไหน คริสก็กลับมาง้อ มาวนมาเวียนอยู่ในชีวิตทุกทีแถมหายไปแต่ละครั้งก็ไม่นานเกินรอ นี่หายไปเป็นวัน ไม่กลับมาหัวเราะคิกคัก สะดีดสะดิ้งกอดแข้งกอดขาเรียกน้องชานยอลมั่ง เจ้าอย่าหวังมั่ง
มันโหวงๆอย่างบอกไม่ถูก
อาจเป็นเพราะชานยอลเชื่อมั่นว่าคริสต้องกลับมา ไม่ว่าจะในทางใดทางหนึ่ง ร่างโปร่งเชื่อมั่นแบบนั้นแม้จะไม่มั่นใจเอาซะเลย ในช่วงเวลาแบบนี้ เขารู้สึกประหลาดใจกับตัวเอง ทั้งเรื่องความคิดของตัวเอง เรื่องของผู้ชายคนนั้นที่ออกไปจากห้องของเรา
โดยไม่บอกกล่าว!
นี่ตั้งใจจะดราม่าแบบฟิคเรื่องอื่นๆใช่ไหม เลยทำตัวแบบนี้!

.
.

“มินซอกมาเล่นเกมส์ทายปริศนากัน”
“เกมส์เหรอ เอาสิ มึงเริ่มก่อนนะ”
“ปลาอะไร.............น่ารัก”
“อ้าว เออ นั่นสิ อื้มมมม ปลาอะไรน้าาาาา ปลาทองหรือเปล่าาาาาาา เอ๋”มินซอกทำท่าครุ่นคิดอย่างน่ารักหนักหนา ทำเอาจงแดยิ้มกริ่มออกมา อ่าห์ ของดีเรามีอยู่กับตัว เราจะไปหาที่อื่นอีกทำไมกัน
“กูจะเฉลยล่ะนะ คำตอบก็คือ............”
ผลัวะ!
ประตูเปิดด้วยเสียงอันดัง พร้อมกับคำตอบที่ได้มาอย่างงงๆ
“ปลาโดนตีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” สาบานว่าไม่ใช่เสียงของจงแดแน่นอน เพราะมันทั้งทุ้ม ทั้งห้าว ทั้งเครียดแฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นหมดเลย หันกลับไปดูยังต้นเสียงก็พบร่างสูงเสียดฟ้าของชานยอลเกลอรักยืนทำหน้าเป็นเห็บหมาอยู่ที่หน้าประตูห้อง
“ไม่ใช่ว้อยยยย คำตอบคือ ปรากฏว่าเป็นมินซอกต่างหาก! ไอ้เพื่อนรักส่วนสูงร่วมร้อยแปดสิบกว่าๆเฉียดไปทางปลายครับ เพลานี้ เพื่อนมหาจะอ้อยมินซอกครับ ขออัญเชิญก้างทั้งหลาย กลับไปยังที่สิงสู่ครับ เมื่อคืนนี้ได้ข่าวว่ามึงร้องโอ๊กเป็นแองกรี้เบิร์ดอยู่นะครัช! เกรงใจเพื่อนข้างห้องมั่ง จะมาสะวงสวีทสวีวี่วี” จงแดได้ที่รัวเมดเล่ย์ใส่ชานยอลชนิดไม่ได้ผุดเกิดอีกเลย ทว่าพอเห็นสีหน้าอึ้งๆของเพื่อนรักที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ก็ทำให้คิมจงแดกลับมาอยู่ในโหมดเพื่อนสนิทได้อย่างรวดเร็ว
“มึงโอเคป่าววะ”
“ไม่โอเคว่ะ”
“มึงเข้ามานั่งในห้องก่อนก็ได้นะชานยอล” เป็นมินซอกที่เดินเข้าไปลากชานยอลที่นิ่งตายไปแล้วหน้าประตูให้เดินเข้ามา “เกิดอะไรขึ้นวะ มึงเป็นแบบนี้กูไม่ชินเลยว่ะ”
“กูก็ไม่ชินเหมือนกันว่ะ” ชานยอลหันมามองมินซอก สลับกับจงแด แล้วเหตุการณ์ทุกอย่างก็ทะลักออกจากปากเหมือนน้ำป่าไหลหลาก เล่นเอาคนที่ได้ยินกรามค้างกันไปเป็นแถว
พอชานยอลเล่าจบ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่มินซอกจะสะกิดแขนเสื้อของจงแดไปมา “จงแดมึงพูดอะไรบ้างดิ๊ มึงเคยเป็นประธานสมาคมชมรมห่าเหวทำความดีตอนจีบน้องฮยอนอาไม่ใช่เรอะ มึงซึมซับอะไรดีๆมาบ้างมั้ย?”
คิมจงแดหันไปมองหน้ามินซอกที่ทำตากลมอยู่บนเตียง ไอ้นี่แม่งโบ้ยตาใสๆ ถ้าจงแดตอบคำถามได้ไม่ดีทำความสัมพันธ์ของครอบครัวเขาเสียหาย นี่คนโดนตีนคือใครครับ
ปลาโดนตีนตัวนี้ โดนตีนคนเดียวนะครัช หรือมินซอกจะกดแชร์ กดไลค์ แล้วรับโชคร่วมกัน????? แต่อย่ากระนั้นเลย พอเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิท
จะโปรดสัตว์เสียหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง ว่ากระนั้นมหาจงแดก็กระแอ้มไอ ก่อนตอบ
“ชานยอล กูว่านะมึงรู้ตัวมึงสักทีเถอะ ว่ามึงไม่ได้อะไรกับน้องสการ์หรอก มึงแค่ชอบนมเค้าเท่านั้นแหละ”
“จริงเหรอวะ”
“มึงลองคิดดูนะเว้ย พี่คริสอ่ะ ตั้งแต่กูได้มีโอกาสรู้จักพี่เขามา ถ้าเว้นเรื่องความหื่น และเรื่องเข้าข้างตัวเองที่มากจนเกินมนุษย์ไปไกล พี่เขาก็ไม่ได้มีอะไรไม่ดีเลยนะ ทุกอย่างก็ทำให้มึงหมด” ปรายตามองไปที่มินซอกที่นั่งอยู่ข้างๆ
“มึงดูมินซอกของกูสิ ตอนแรกกูก็เฉยๆกับมันหรอกนะ แต่พอกูชอบมันเท่านั้นแหละ กูก็ชอบเลย กูอยากจะบอกมึงว่าบางทีมึงก็แค่ปล่อยไปตามที่ใจของมึงบอก ไม่ใช่มึงฟังอีโก้มึงซะทุกอย่าง ถ้ามึงฟังเสียงหัวใจมึง มันหมดเรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ”
“แล้วเสียงหัวใจกูว่าไงวะ”
“เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอ ขอเชื่อหัวใจตัวเอง แค่สักครั้งนึง ถึงแม้ว่ามันดูเสี่ยง ที่ตัดสินใจ ขอเชื่อในความรักสักหน่อย แม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ ถุ้ยยยยย ไอ้ยักษ์ อ้าวววว ธูธ! ชิบหายสิครับ หัวใจมึง มึงก็ถามตัวเองสิครับ”
“สรุปกูต้องง้อพี่เค้าเหรอวะ”
“มึงไปตามหาเสียงของหัวใจของมึงก่อนดีกว่า แล้วค่อยมาถามกู สาดดดดดดดดดดดดด” คิมจงแดประกาศกร้าวใส่หน้ายักษ์ใหญ่อย่างปาร์คชานยอล ก่อนจะหันไปมองมินซอกด้วยแววตาหวานซึ้ง
“รักนะคะ คนดีของเฉิน!”

.
.

“ใจเย็นนะ ชานยอล มึงต้องผ่านสถานการณ์อึดอัดนี้ไปได้ เข้าใจไหม”
ในห้องน้ำ ชานยอลกำลังจ้องมองเงาตัวเองในกระจกบานเล็กที่เขาเคยใช้เป็นประจำ กับตัวเอง พร่ำบอกกับตัวเอง “ก่อนหน้าที่ไม่มีไอ้พี่คริส ก็โอเคนี่นา ตอนนี้เขาไปสมใจแล้ว นายควรดีใจสิ ก็อยู่ได้นี่นา”
อยู่ได้ แต่ไร้ชีวิตชีวา
อยู่ได้ แต่ความร่าเริงที่เคยมี มันหายไปไหน?
ตอบได้แค่ว่า พี่คริสแม่ง ไม่ได้เรื่อง!
ชานยอลค่อยๆเปิดน้ำจากก๊อกน้ำช้าๆ สายน้ำที่ไหลพรั่งพรูออกจากก๊อกอาจจะช่วยบรรเทาความรุ่มร้อนของหัวใจก็เป็นได้ ร่างโปร่งค่อยๆเอามือไปรองน้ำที่ไหลอยู่นั้น ก่อนจะให้สายน้ำได้ทำหน้าที่ชะล้างความเหนื่อยใจออกไป
ชานยอลรู้สึกเหนื่อยใจอย่างนั้นเหรอ
ใช่ เหนื่อยใจ
หลังจากออกจากห้องของจงแดและมินซอก ชานยอลก็พาร่างยักษ์โทรมๆของตัวเองมาที่ร้านกาแฟเปิดใหม่แห่งหนึ่งไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยฮวาซองนัก เห็นเขาว่ากันว่าเค้กแครอทร้านนี้อร่อยนัก แต่พวกเทอว์อย่าเพิ่งสงสัยไปว่าผู้ชายอย่างชานยอลจะมามุ้งมิ้งกินเค้กแครอทหรืออย่างไร
เออ ยอมรับก็ได้ ชานยอลตั้งใจจะซื้อเค้กไปง้อไอ้พี่คริส!
ป้ายทองเหลืองดัดที่แขวนอยู่บนเสาเหล็กที่ถูกดัดให้คล้ายกับป้ายบอกชื่อถนนในประเทศอังกฤษพออ่านจับใจความได้ว่า
Joon’s tearoom
กูว่าแม่งต้องเป็นสาขาห่าเหวที่เกี่ยวข้องอะไรสักอย่างกับข้าวมันไก่แปดล้านสามแสนหกหมื่นสามพันล้านล้านวอนของไอ้พี่จุนมยอนแหงๆ
ร้าน Joon’s tearoom ถูกตกแต่งแบบร้านน้ำชาในประเทศอังกฤษ ต้นไม้เล็กๆน่ารักหลายต้นในกระถาง บริเวณภายนอกของร้านเป็นสวนสวยแบบอังกฤษอีกเช่นกัน ให้บรรยากาศของฤดูร้อนที่สดใส แม้โซลจะอยู่ในช่วงฤดูร้อนที่ร้อนโครตๆก็ตาม แต่ด้วยบรรยากาศของร้านไม่ว่าใครที่มีความเครียดมามากแค่ไหนก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยใจให้สดใสในร้านแห่งนี้ (ก็ต้องยอเขานิดหนึ่ง กลิ่นเจ้าของร้านมันตุๆ)
ชานยอลผลักประตูเดินเข้าไปภายในร้าน กลิ่นเมล็ดกาแฟชั้นดีที่ถูกคัดสรรมาจากทั่วทุกมุมโลกตลบอบอวลลอยวนเข้ามาแตะจมูก ขวดโหลใส่ของหวานสารพัดสียั่วใจเด็กน้อยวางเรียงรายอยู่เต็มเคาเตอร์ ตู้โชว์ของกระจุกกระจิดสารพัด และกระถางต้นไม้ขนาดย่อมอย่างลาเวนเดอร์ก็ถูกวางประดับไว้ตามซอกมุมภายในร้าน ถ้าไอ้หล่ออยู่ป่านคงกรี๊ดกร๊าดตุ๊ดแตกอ้อนชานยอลให้เห็นแก่บรรดาของมุ้งมิ้งที่อยู่ในร้านแล้วมั้ง
เอาไว้เคลียร์เรื่องของคนสองคนให้หายข้องใจ แล้วค่อยพามาที่ร้านนี้ด้วยกันก็แล้วกัน
“อ้าว ชานยอล มากับเขาด้วยเรอะ ทานอะไรดีล่ะ มาๆ มาเอาเมนูไปดู” ผิดความคาดหมายเสียที่ไหน เมื่อชายหนุ่มหน้าตาคุ้นๆเงยหน้าขึ้นมาจากตู้แช่เค้กทันทีที่เสียงกระดิ่งที่ห้อยไว้ที่บานประตูส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง
พี่จุนมยอน พี่จะรวยไปไหนครัช!
จุนมยอนส่งเมนูให้ชานยอล ซึ่งร่างโปร่งก็รับมาดูและพลิกเมนูไปมา ตัวชานยอลเองไม่รู้ว่าจะดื่มอะไรทานอะไรดี ไอ้ยักษ์อย่างเขาไม่เคยดำรงชีวิตด้วยอาหารระเภทนี้มาก่อน พอจุนมยอนเห็นท่าทางเงอะงะของชานยอลแล้ว ร่างขาวเหมือนดื่มกลูต้าไปร้อยขวดแล้วยัดหลอดไฟไปอีกสิบดวงก็ส่งยิ้มกว้างให้
“ชานยอลจะดื่มอะไรดี อ้ะ ดื่มอันนี้ดีกว่า เอสเปรสโซ่”
“เอ่อ” ชานยอลได้แต่อ้าปากค้าง
“แล้วจะทานอะไรดี เอ๊ะ พี่ว่า เอาเค้กแครอทดีกว่า ร้านนี้เขาอร่อยมากๆเลยนะ” จุนมยอนยกนิ้วโป้งให้ชานยอลไว้ใจว่า เค้กแครอทที่นี่ อร่อยมากๆเลยนะคุณ ชานยอลได้แต่ยืนมองจุนมยอนตาปริบๆ ก็พี่แกเล่นฮาร์ดเซลล์แบบไม่ให้ชานยอลได้หืออือ จะให้กรีดร้องว่า หยุดเดี๋ยวนี้นะพรรคพวก ก็กระไรอยู่!
“เอ่อ”
“ไม่เชื่อพี่เหรอ” แม้ในมือของพี่จุนมยอนจะไม่มีมีดอีโต้เอาไว้สับไก่ แต่ก็มีดตัดเค้กนะครัช
“ผะ ผะ ผมเอาเค้กแครอทสองชิ้นนะพี่ กลับบ้าน”
“แหมมม นึกว่าอะไร เอ้า เพื่อเป็นการสมนาคุณ พี่ให้ชานยอลชิ้มเค้กแครอทสูตรเด็ดก่อน” ว่าแล้วก็ใช้มีดตัดเค้กบรรจงตัดเค้กชิ้นเล็กใส่จานกระดาษสีหวานส่งให้ชานยอลชิม
“อร่อยแล้วบอกต่อนะ ร้านพี่น่ารักใช่ไหม”
“ครับพี่ น่ารักมากๆเลย”ชานยอลยิ้มพลางตักเค้กแครอทเข้าปาก มันอร่อย เนียนนุ่มติดปลายลิ้นง่ายๆ และละลายไปในทันทีที่สัมผัสโดนลิ้นของเขา สมกับคำคุยจริงๆ “เค้กก็อร่อย ผมชอบที่นี่จังเลย”
“เห็นมั้ยล้า ผิดคำพูดพี่ซะทีไหน ไว้ว่างๆก็พาเจ้าคริสมากินด้วยกันสิ พี่จะให้ส่วนลดพิเศษ”
ฉึก ฉึก ฉึก เจ้าคริส พี่จุนมยอนเรียกไอ้หล่อได้มุ้งมิ้งมาก แต่ไม่ว่าจะเรียกด้วยสรรพนามแบบไหน มันก็ทำให้ชานยอล ฉึก ฉึก ฉึก ได้ทุกรูปแบบ เสียงทุ้มหวานเอ่ยออกไปสั้น ทว่าขมปร่า
“ครับ ไว้ผมจะพาเขามาด้วยกัน”
ถ้าผมง้อไอ้พี่คริสสำเร็จนะพี่จุนมยอน ผมจะพามาที่นี่ด้วยกัน

.
.

กล่องเค้กถูกวางลงบนโต๊ะ
ห้องรกๆของปาร์คชานยอล ร่างโปร่งตั้งใจทำความสะอาดอย่างดี โต๊ะปลายเตียงที่เคยเป็นแหล่งซ่องสุมของบรรดาของเสื่อมทั้งหลาย อาทิเช่น ซีดีเพลง การ์ตูนบู้ลิ้ม หรือแม้แต่เอกสารการเรียนต่างๆที่สำคัญและไม่สำคัญกองสุมกัน บัดนี้กลับกลายเป็นที่วางเค้กแครอท และน้ำชาที่ตั้งใจชงให้ ตั้งใจแค่ว่า ถ้าคริได้กิน ก็คงอารมณ์ดี กลับมาทำตัวไร้สาระเหมือนเดิม
ตั้งใจว่า ถ้าเคลียร์เรื่องของเราสองคนจบ ต่อให้คริสทำตัวน่ารำคาญขนาดไหน ชานยอลก็แค่ด่าให้หยุดบ้าง แต่จะไม่ผลักไส ไม่ไล่ให้ไปไกลๆ
ตั้งใจอย่างนั้นจริงๆ
ทว่าคริสไม่กลับห้องในคืนนั้น!
กลางคืนเป็นช่วงเวลาเดียวที่โลกอันแสนวุ่นวายนั้น เงียบสงบ เป็นช่วงเวลาที่มีมนต์ขลัง และ มนต์เสน่ห์แห่งความมืดมิด ใครหลายคนชอบมองพระจันทร์ ทุกครั้งที่ได้มอง แสงสีเหลืองนวลสบายตานั้นก็เหมือนกับจะบอกว่า จะเป็นแสงสว่างสีเหลืองนวลให้ตลอดไป
ชานยอลเคยรักค่ำคืน เพราะกลางคืนสำหรับปาร์คชานยอลเงียบสงบ ในเวลานั้น มีแค่ชานยอลกับจงแดที่ระดมโหลดหนังโป๊อย่างเงียบๆ มีสกรีมบ้างเป็นบางคราวที่หนังโป๊ออกเรื่องใหม่มา และยังหาโหลดไม่ได้
จนกระทั่งไอ้พี่คริสเข้ามาทำให้กลางคืนของชานยอลเปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนกลางคืนที่ชานยอลเคยรักให้มีแต่เสียงโหวกเหวกน่ารำคาญ พอชานยอลเริ่มเคยชินกับมัน จู่ๆคริสก็หายไปอย่างง่ายดายทั้งๆที่เมื่อก่อนชานยอลเพียรจะสลัดไปเท่าไหร่ก็ไม่เคยหลุด
และมันแย่มาก!
เพราะปาร์คชานยอลไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง!
มีหลายคนบอกว่า ความรักไม่เข้าใครออกใคร บางครั้งเราใช้อารมณ์ตัดสินและมองความรักบางครั้งเราใช้เหตุผลตัดสินและมองความรัก แต่สำหรับชานยอลแล้ว ร่างโปร่งใช้เหตุผลในการตัดสินความรักมาหลายครั้งต่อหลายครั้ง
มันถึงคราวที่ชานยอลต้องใช้อารมณ์ในการมองความรักเสียทีใช่ไหม?
คริสไม่กลับบ้าน ชานยอลก็ไม่ค่อยสบายใจนักหรอก คืนที่ไม่มีคริสแทนที่จะนอนหลับสบายอย่างที่เคยคิด ไม่ต้องระแวงว่าคริสจะลุกขึ้นมาทำกิจกรรมอะไรประหลาดๆ ปรากฏว่าตัวเองนอนก็ไม่หลับ เพราะเป็นห่วงว่าคริสหายไปไหนก็ไม่รู้
ชานยอลไม่เคยต้องรอคอยอะไร จริงๆแล้วจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยตั้งใจรออะไรขนาดนี้เสียมากกว่าเพราะอย่างนั้นถึงตื่นมาด้วยความรู้สึกประหนึ่งเห็บหมาที่ถูกบี้และจับไปลอยน้ำในขันพลาสติก ตอนแรกก็ว่าจะโดดเรียนคาบเช้าเพื่อรอไอ้พี่คริส แต่เนื่องจากวิชานี้สำคัญ เลยจำต้องไปเรียน จงแดกับมินซอกเพื่อนรักเป็นห่วง ถึงขั้นที่มาเคาะประตูเรียกกันเลยทีเดียว
เพื่อนมึงแค่โหวงๆ ไม่ได้อกหัก แค่งอนแฟนนิดหน่อย ไม่อยากยอมรับแต่ถูกบังคับไปแล้วหลายรอบไม่ต้องมาเฝ้าก็ได้ กูไม่ได้จะฆ่าตัวตาย
ก็ถ้าอยากได้ยินว่า เป็นแฟนกัน ก็กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องสิ ไอ้พี่คริส!

.
.

เสียงกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว้ายกระตู้หู้ดังขึ้นหน้าตึกคณะ ยามเมื่อชานยอล จงแด และมินซอกเดินลงมาจากคลาสเรียนเพื่อไปหาอะไรกินที่โรงอาหารของคณะ เนื่องจากอาจารย์มุนคยูนัดเรียนเสริมในตอนบ่ายก่อนที่จะทำควิซเก็บคะแนนเพิ่มเติมท้ายคาบ ทำให้ชานยอลจำต้องเรียนต่อในคาบบ่ายแทนที่จะกลับหอไปรอคริสอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
“เขากรีดร้องโหยหวนอะไรกันวะ หรือว่า.....”
“ทำไมเหรอจงแด พูดเหมือนรู้อะไร” มินซอกมองหน้าคนรักด้วยความงงงวย
“คนพวกนั้นถูกคำสาปกรีดแทงของผู้เสพย์ความตายเล่นงานเข้าแน่ๆ”
ป๊าป
ไม่ใช่ชานยอลหรอกที่เป็นคนจัดการจงแดที่ยังอยู่ในแฟนตาซีแฮร์รี่ พอตเตอร์ แต่เป็นมินซอกเองเลยที่ใช้กำลังและความรุนแรงในการกำราบเพื่อนรักรักเพื่อนที่เลื่อนสถานะเป็นแฟน ก่อนที่จะลากจงแดไปเจ๋อเป็นเกาหลีมุงที่ดี แต่เนื่องจากชานยอลไม่มีอารมณ์ ถึงไม่ได้เดินตามเพื่อนรักไป แต่เพราะท่าทีที่หยุดชะงักไปแล้วหันกลับมามองชานยอลด้วยแววตาตื่นตระหนกของเพื่อนรักทั้งสอง ทำให้ชานยอลต้องก้าวตามไป
“ไอ้พี่คริส”
ขาเรียวชะงักเมื่อเห็นร่างสูงแสนคุ้นตายืนพิงรถสปอร์ตสีดำคันหรูยี่ห้อมาเซอราติควอทโทรปอร์เต้ที่ชานยอลมั่นใจว่าไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต มันเป็นรถในฝันที่ผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถฝันถึงได้แต่ครอบครองไม่ได้ คริสอยู่ในเทรนด์โค้ทตัวยาวคัทติ้งเนียบกริบของอาร์มานี่ กางเกงสแลคตัดเย็บพอดีตัวจากแบรนด์เดียวกัน และรองเท้าไฮท๊อปสีขาวที่ชานยอลว่ายังไงก็ต้องเป็นของมีราคา ร่างสูงมองมายังชานยอลที่ยืนนิ่งอยู่ด้วยความงง ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาชานยอลช้าๆ ด้วยท่วงท่าที่สง่างามจนแทบจะหยุดหายใจ
น่าแปลกที่ชานยอลกล้าพูดได้เลยว่า เขาไม่รู้จักผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
“น้องชานยอล”
“คะ คะ คุณเป็นใคร”
นาทีนี้ บุรุษในชุดสูทเนี้ยบกริบที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ก้าวออกมา แม้ใบหน้าคมเข้มจะถูกบดบังด้วยแว่นกันแดดสีชาทรงคลาสิคของเรย์แบนด์ไปเกือบครึ่ง ทว่าเมื่อชายหนุ่มถอดแว่นออก ก็เรียกเสียงอุทานจากชานยอลได้อีกคราว
“ฮวางจื่อเทาเหรอ”
“ครับ ผมเอง ฮวางจื่อเทา”
“แล้ว....” ชานยอลมองหน้าจื่อเทาสลับกับคริส ตอนนี้ในหัวงงไปหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต
“ครับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ที่ยืนอยู่ตรงนี้คือคุณ คริส หรืออู๋อี้ฟาน ทายาทคนเดียวของหลี่ฮัวฟ่งหยูกรุ๊ป ชานยอลอาจจะรู้จักธนาคารหลี่ฮัวฟ่งหยูมาบ้าง นั่นเป็นหนึ่งในเครือธุรกิจของกรุ๊ปเราครับ”
“หวะ หวะ ว่าไงนะครับ”
“ครับ คุณคริส ฟังไม่ผิดหรอกครับ คุณชายแห่งตระกูลอู๋ ถือสัญชาติเคอะแอนาเดี้ยน จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยออกซ์ฝลัดส์จากประเทศอิงแลนด์สาขาบริหารธุรกิจครับ”
แล้วที่ขายหนังโป๊ ขับวินมอไซต์ มาอ้อร้อใส่ชานยอลคือใครวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“แล้ว นาย คือ”
“ครับ ผมฮวางจื่อเทา ลูกพี่ลูกน้องของเก่อเก้อคริสอย่างที่ชานยอลเข้าใจนั่นแหละ”
“แล้วนาย เอ่อ...”
“ครับ ผมจบมาจากมหาวิทยาลัยแมซซาชูเชส (สำเนียงอเมริกันบอสตันอย่างดี) สาขาคอมพิวเตอร์และเทคโนโลยีครับ ทำงานพิเศษให้กับสถาบันสมิทธิ์โซเนียนสส์ในยูไนเตทสเตจออฟอเมริเคอะ”
“เอาใหม่อีกรอบได้ไหม งงตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว”
“ผมพูดได้รอบเดียวครับ ต้องขออภัย”
“ลู่หานล่ะ จริงสิ ลู่หานล่ะ” เมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กที่คิดว่ามีความปกติที่สุดในบรรลาลูกพี่ลูกน้องเครือญาติบ้านนี้ก็พาลให้ชานยอลโล่งใจว่าลู่หานอาจจะไม่เห็นด้วยกับการแกล้งอำเขาแบบนี้ก็ได้
“เอ่อ เสี่ยวลู่จบจากราชภัฏปักกิ่งน่ะครับ เอ่อ จริงๆแล้วเรื่องของพี่ลู่หานเขายาวมาก เอาไว้มีเวลามากกว่านี้ เราค่อยมาพูดกันแล้วกันนะครับ”
“เรื่องมันยาว แต่มันซับซ้อนขนาดนี้ แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน กำลังรวมหัวจะแกล้งอะไรผมหรือเปล่าเนี้ย!”
นาทีนี้ ร่างสูงที่ยืนเงียบมานานกลับเป็นฝ่ายก้าวออกมาแทนที่จื่อเทาที่กลับไปสวมแว่นตาสีชาอีกครา มือหนายื่นออกมาจับมือเพรียวของชานยอลกุมเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำออกมาสั้นๆด้วยเสียงที่แหบพร่า
“ชานยอลฟังพี่นะ....”
“พี่มาลา”
มันเป็นคำพูดสั้นๆสามคำที่ให้อานุภาพที่แรงกว่าไม้หน้าสามที่ฟาดเปรี้ยงลงมากลางกระหม่อมของนายปาร์คชานยอลอย่างแรงด้วยอัตราเดียวกับการที่คุณถอดรองเท้าเขวี้ยงหัวหมาพอดีนั่นแหละ และแรงนั่นมากพอที่จะทำให้ชานยอลผงะ ยามเมื่อดวงตาคมคร้ามจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตของชานยอล มันทำให้ร่างโปร่งย้อนกลับไปยังเหตุการณ์สุดท้ายก่อนการหายตัวไปของคริส
แววตาและความรู้สึกนั่น คล้ายจะบอกชานยอลว่า
พูดสิปาร์คชานยอล พูดว่าไม่ให้พี่ไป รั้งพี่เอาไว้สิ
แต่ปาร์คชานยอลไม่ได้ทำแบบนั้น ร่างโปร่งกำลังนิ่งอึ้งกับเหตุการณ์ทุกอย่าง ในหัวมีคำหลายๆคำวิ่งวนไปมา อู๋อี้ฟาน ทายาทคนเดียวของหลี่ฮัวฟ่งหยูกรุ๊ป จบอ๊อกฟอร์ด คุณสมบัติขนาดนี้มันมากพอที่จะทำให้ชานยอลเป็นเห็บหมาได้สบายๆถึงสามร้อยชาติ
จากที่ไม่เคยคิดว่าจะห่าง ก็ต้องห่างกัน ห่างด้วยความจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านี่แหละ เรื่องทุกอย่างมันกลับพลิกไปหมด คนที่ชานยอลปฏิเสธมาตลอด กลายเป็นคนที่เขาต้องการมากที่สุด พอรู้ใจตัวเอง คนๆนั้นก็ไปเสียไกล ไกลชนิดที่ชานยอลเอื้อมไม่ถึง
ไอ้พี่คริส ไอ้หล่อ ไอ้กวางโจว เก๋าเจ๊งและสารพัดคำเสื่อม ชื่อที่ชานยอลเคยเรียก คนๆนั้นไปอยู่ที่ไหน เอาคริสคนนั้นกลับมาได้หรือเปล่า แต่เพราะรู้ว่าถึงพูดออกไป สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือความจริงอยู่วันยังค่ำ ต่อให้หยิกตัวเองห้าร้อยรอบ ชานยอลก็เจ็บตัวเปล่า เพราะฉะนั้นคำถามนั้นจึงกลายกลายเป็นสิ่งที่ถูกผนึกไว้ภายใต้ริมฝีปาก
เหมือนเป็นคนแปลกหน้า
ชานยอลช้อนหน้าขึ้นแหงนมองคริส แล้วก็พบว่าอีกฝ่ายเองก็กำลังมองหน้าเขาอยู่เช่นกัน ทว่าไม่มีคำพูดใดๆที่ได้เอ่ยออกมาจากปากของทั้งคู่อีกแล้ว นอกจากความตกใจ ความไม่แน่ใจ ความสะพรึงใจ ความหวาดหวั่นแล้วในดวงตาของชานยอล ริมฝีปากบางสีอ่อนของเจ้าตัวเม้มแน่น คิ้วเรียวขมวดมุ่นราวกับมีเรื่องให้ต้องคิด ในขณะดวงตาเข้มที่แปรเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นเว้าวอนคล้ายจะบอกว่า บอกให้พี่ไม่ต้องไปสิ แค่พูดมาคำเดียว แล้วพี่จะไม่ไป
แต่ชานยอลก็ยังไม่พูดอะไรออกมาอยู่ดี
คริสยืนมองชานยอลอยู่ครู่หนึ่ง คล้ายกับจะเก็บเอาภาพความทรงจำทุกอย่างให้ประทับอยู่ในใจ ก่อนที่ลำแขนแข็งแรงจะวาดไปรอบร่างโปร่ง จมูกโด่งสูดดมความหอมของเรือนผมสีช๊อคโกแลตอย่างรักใคร่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะผละจากไป แผ่นหลังแกร่งก้าวเข้าไปนั่งในรถหรูก่อนที่จื่อเทาจะปิดประตู แล้วเดินตรงไปที่ด้านคนขับ
ดวงตาคมทอดมองชานยอลอีกครั้ง ก่อนจะผละกลับไปมองตรง
มาเซอราติคันนั้นแล่นจากไปแล้ว ชานยอลมองมันขับจากไปด้วยความรู้สึกที่หน่วงและอัดแน่นไปด้วยความผิดหวัง นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ชานยอลปล่อยให้คริสจากไปโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น ทั้งๆที่ตั้งใจเอาไว้แล้วแท้ๆว่าจะพูด ว่าจะเคลียร์กัน สุดท้ายก็ได้แต่มองแผ่นหลังของคริสที่หายลับไป
ไม่รู้ว่าการเป็นคนที่จากลาจะเจ็บปวดกว่าคนที่บอกลาหรือเปล่า
พี่มาลา
นั่นคือการจากลา จริงๆหรือ

“เฮ้ย ไอ้ยักษ์ มึงโอเคหรือเปล่า” มินซอกผู้ที่มีสติมากกว่าเพื่อนรีบเดินเข้ามาหาชานยอลที่ยืนนิ่งท่ามกลางเสียงฮือฮาและการกระจายตัวอย่างรวดเร็วของฝูงชนหน้าตึกคณะ
“มินซอก....” มือเรียวคว้าหมับไปที่ไหล่บางของเพื่อนข้างห้อง คล้ายกับหาที่พึ่งยามหมดแรง ก่อนที่เสียงทุ้มหวานจะเอ่ยออกมาด้วยความแหบพร่า
“มึงพากูกลับห้องที”
ในระหว่างที่มินซอกลากไอ้ยักษ์ไร้วิญญาณกับจงแดที่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเทรนด์หรืออย่างไรถึงได้อึ้งจนสติหลุดตามเพื่อนไปด้วยกลับห้อง
บางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆอยู่ในไทม์ไลน์

Kriscrush @krisx
@jdbieber @minxiumin [pls RT] KG564 เวลา14.20 ประตู 6