E V E L Y N : I N T R O

by **i128lala** Sat Mar 29, 2014 2:22 am

I've been, out on the ocean.
Sailing alone, traveling nowhere.
ฉันเดินทางท่องสมุทร
ล่องเรือลำพัง เดินทางท่องไปไร้จุดหมาย

INTRO
E V E L Y N

0.1

กลิ่น

ทุกๆสรรพสิ่งล้วนมีกลิ่นเป็นของตัวเอง

ปารีสให้กลิ่นหอมของขนมแพสทรีย์ กลิ่นของน้ำหอมแชลเนลนัมเบอร์ไฟว์ กลิ่นของต้นเชสนัสริมแม่น้ำแซนด์ กลิ่นของแผงหนังสือเก่า เช่นกันกับ ลอนดอนที่ให้กลิ่นหอมของกุหลาบอัมบราฮัมดาร์บี้ กุหลาบอังกฤษก้านเรียวทว่าหอมดั่งน้ำผึ้ง กลิ่นของชาเอิร์ลเกรย์ และทุ่งหญ้าอันกว้างไกลในดาร์บี้เชอร์

ทุกๆสรรพสิ่งล้วนมีกลิ่นเป็นของตัวเอง

มาเก๊าเองก็เช่นกัน เกาะเล็กๆที่มีกลิ่นอายของอาณานิคมโปรตุเกสลอยอวลอยู่ในอากาศ หากลองหลับตาลง คุณจะได้กลิ่นของบุหรี่จางๆในสายลมที่พัดโชยมาจากทะเลสาปนัมวาน กลิ่นของทาร์ตไข่ที่หอมอบอวลจากเตาอบกรุ่นของร้านข้างทาง กลิ่นหรูหราของเงินที่หลั่งไหลมาจากคาสิโน่

กลิ่นของอดีตและปัจจุบัน

• • •  • • •

0.2

You've been, running on hard ground.
With just you around, your heart beats the only sound.
And when it's time. I'll leave the ocean behind.
บนฝั่งนั้นเธอยืนอยู่
หากเพียงมีเธอเคียงใกล้ เสียงหัวใจของเรามีเพียงเสียงเดียว
และเมื่อถึงเวลา
ฉันจะทิ้งมหาสมุทรเพื่อเธอ

มีเพียงความอุ่นร้อนในค่ำคืนที่เงียบสงบ

แว่วเสียงของลมหายใจที่ประสานกันเป็นจังหวะ ในห้องสวีท บนชั้นที่ 24 ของโรงแรม MGM GRAND MACAO อันแสนหรูหราบนทำเลที่ดีที่สุดของมาเก๊า มองออกไปจากหน้าต่างกรุกระจกที่สูงจรดเพดานเห็นวิวทั้งหมดของอ่าวมาเก๊า

ร่างกายที่เร่าร้อนดั่งไฟแผดเผา รอยจูบสีกุหลาบที่พร่างพรมบนผิวกายขาวนวล แว่วเสียงครางแผ่วเบาด้วยความสุขสมดังขึ้นเป็นระยะ ในเวลานี้มีเพียงสองร่างที่ตระกองกอดกันราวกับความเป็นนิรันดร์ไม่อาจแยกพวกเขาออกจากกันได้

กลิ่นบุหรี่เมนทอลของแนท เชอร์แมนและกลิ่นหอมอ่อนๆของคาโรลิน่า เฮอเรร่า 212 ยังกรุ่นอยู่ในลมหายใจ

ทว่าไม่มีกลิ่นของความรัก

ที่ปลายเตียง เสื้อเชิ๊ตเนื้อดีและสูทสากลถูกวางกองไว้อย่างลวกๆ มันเป็นผลของความใคร่โดยแท้ ความใคร่ที่พาให้ร่างสองร่างไม่มีเวลามากพอที่จะผ่านความละมุนละไมในค่ำคืนที่เงียบสงบ

“คริส”
“เรียกฉันว่าอี้ฟาน”

คิ้วเรียวขมวดมุ่น ดวงตากลมโตที่บัดนี้มีเพียงแค่ภาพของบุรุษเจ้าใบหน้าหล่อเหลาและร้ายกาจ เจ้าของดวงตาคมปลาบที่เพียงตวัดมองมา
มันเป็นแววตาคู่เดียวกันกับที่ฉายแววความหวานซึ้งที่สุดและความร้ายกาจที่สุดเอาไว้
และดวงตาคมคู่นั้นกำลังจับจ้องมาที่ร่างโปร่งที่นอนอยู่ภายใต้วงแขนแกร่งนั่น

“ชานยอล”

ทุกสัมผัส ยามเมื่อริมฝีปากบางได้รูปกดย้ำลงไปพร้อมกับเรียกชื่อผู้เป็นเจ้าของร่างนั้นทิ้งสัมผัสร้อนเหมือนกับไฟไว้บนผิว ทว่าเพียงครู่เดียวก็แปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่น
ร่างสูงขบกรามแน่น ก่อนที่กระแสแห่งความปรารถนาจะพวยพุ่งออกมา พร้อมกับเรียวขายาวที่เกี่ยวกระหวัดรัดสอบเอวเพรียวไว้ แว่วเสียงกระซิบที่ซ่านไปทั้งหัวใจ

“ชานยอล”

“ชานยอลของอี้ฟาน”