X AGENT : 04

[i128lala]

04

"เก้อ เก้อเอาเบอร์ของอั๊วให้ไอ้เด็กกุญแจผีใช่มั้ย ฮะ สารภาพมานะ !!!!!!!!!"
เมื่อคริสเดินตัวปลิวเข้ามาในร้านด้วยอารมณ์ที่ดียิ่ง กลับต้องเจอลูกพี่ลูกน้องหน้าหวานยืนจังก้าทำหน้าชามเขียวคว่ำเช้า ชามขาวคว่ำค่ำใส่
เรื่องที่หงุดหงิด คงไม่แคล้ว ไอ้เด็กกุญแจผีมันได้เบอร์ลู่หานจากเขาแน่ๆ เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าเซฮุนมันตามจีบลู่หานมานานแล้ว แต่คนหน้าหวานก็เล่นตัวไม่ยอมใจอ่อนแม้กระทั่งจะให้เบอร์โทรเสียที

คริสก็แค่ทำให้อะไรๆมันง่ายขึ้น ผิดด้วยหรือ?

"เออ!"
"เก้อยอมรับง่ายเกินไปไหม! รู้ไหมว่าความเป็นส่วนตัวของอั๊วมันหายไปหมดแล้ว เพราะเก้อคนเดียว!"
คริสเสมองโทรศัพท์หลากรุ่นตั้งแต่โนเกีย3310 ไปจนถึงหัวเว่ย และ iPhone 5s แล้วอยากจะตะบั้นหน้าสวยๆที่เอาแต่ส่งเสียงแว้ดๆแสบแก้วหูนัก ถ้าความเป็นส่วนตัวของลู่หานจะหมด มันคงหมดเพราะไอ้โทรศัพท์พวกนี้แหละ ไม่ใช่เซฮุน อีกอย่าง....

กูให้เบอร์ไปแค่เบอร์เดียว มึงทำสะดิ้งเหมือนกูให้ไปหมดคลัง!

"ก็เซฮุนมันชอบลื้อ ลื้อก็ชอบมัน จะเล่นตัวไปทำไม"
"เก้อรู้ได้ไงว่าอั๊วชอบมัน ห๊ะ!"
อื้อหือออออออออออ กูไม่รู้เลยม้างงงงงงงงง ว่าที่มึงไปกรีดกรายสะดิ้งทำหน้าแบ๊วอยู่แถวๆร้านปั๊มกุญแจแล้วอ้างว่าจะไปเตะบอลมันคืออะไร แต่ถ้าตอบไปตามตรง เรื่องนี้คงไม่จบแหงๆ คนตัวสูงเลยตัดบทด้วยถ้อยคำสั้นๆแต่ได้ใจความ

"กูมโนเอา"

○◇○
คำตอบของคริสคงขัดใจลู่หานอยู่ไม่น้อย เพราะญาติของเขาคงคาดหวังคำตอบประเภท 'โอ้ย ใครๆก็รู้กันทั้งนั้น' แล้วจากนั้นก็จะสะดิ้งทำปากจู๋ บิดตัวขวยแต่พองามแล้วทุบไหล่คริสป้าบหนึ่งด้วยความเขิน
เสียใจด้วย ไม่ตกหลุมพราง!

"หึ อย่าให้อั๊วรู้นะว่าเก้อไปชอบใครเข้า อั๊วจะตามไปถวายทุกอย่างที่เป็นของเก้อให้หมดเลย ฮึ้ยยยยย"
"น้องเจ้าอย่าหวัง หอ D5 ห้อง 764"
"เก้อว่าอะไรนะ!"
"ถวายทุกอย่างเสร็จแล้ว ช่วยเอาตัวน้องเค้ามาถวายกูด้วย" คริสเว้นวรรคนิดนึง ก่อนจะส่งยิ้มร้ายกาจให้ลูกพี่ลูกน้อง
"อ้อ แต่ไม่ต้องหรอก กูเอาตัวเองไปถวายน้องเขาดีกว่า หึหึหึหึ"

★《》★----------》 ลู่หาน
ง่ะ เก่อเก้อกู จัดว่าเด็ด!
ว่าแต่ น้องเจ้าอย่าหวัง หอ D5 ห้อง 764 คือใครกัน!!!!!!!!!

.
.

“เฮ้ยยยยยย มึงเอาจริงเหรอวะ”

นาทีนี้คิมจงอินไม่มีอะไรจะเอื้อนเอ่ยไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว หลังจากที่ไอ้หน้าหล่อห้องแถวข้างๆเป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่คริสย้ายมาจากกวางโจวใหม่ๆยังไม่ถอดรูปจนถึงริจะแอ๊วเด็กผู้ชายหน้าหวานสักคน ประกาศก้องว่าคืนนี้จะเป็นคืนของมัน!
กูสะพรึงแทนน้อง!
ไม่มีอะไรในสากลโลกจะห้าวเป้งได้เท่าคริสอู๋เพื่อนยากอีกแล้ว จงอินรับประกัน! ไม่รู้พระเจ้าเมตตาหรือว่ากลั่นแกล้งที่ประทานหน้าตาอันหล่อเหลาแบบไม่ต้องพึ่งมีดหมอมาให้คริส แต่ลืมลดสกิลความมั่นใจของมันลงมาเท่ากับระดับที่คนปกติธรรมดาควรจะมี จงอินแปลกใจตั้งแต่รู้ว่าไอ้คริสหน้าหล่อจะหาช่องทางทำมาหากินได้ป๊อปคัลเจอร์แบบนี้ หน้าอย่างมันควรไปเป็นนักธุรกิจป้ะ? ไปเป็นมาเฟียป้ะ? คือเป็นได้ทุกอย่างบนโลกใบนี้ มนุษย์อวกาศก็เป็นได้ ถ้าคริสอยากเป็น
แล้วที่เป็นอยู่นี่คืออะไร *กรีดนิ้วใส่*

“เอา”
แค่ตอบคำเดียวสั้นๆ จงอินก็ถึงขั้นกุมหัว ตัวเขาแม้จะเปิดผับที่ใครๆต่างก็เข้าใจว่าเป็นร้านยาดอง (ที่ไม่ว่าจะพยายามอัพเกรดร้านตัวเองให้หรูชนิดมีไฟดิสโก้เปล่งประกายวิบวับอยู่กลางร้าน ใครต่อใครก็ยังเรียกผับชื่อสุดหรูอย่าง Aventine ของจงอินว่า ร้านยาดองอยู่ดี) คลุกคลีอยู่กับเรื่องรักๆใคร่ๆมาตลอด แต่ก็ยังไม่เจอผู้ชายคนไหนหนักใจเท่าคริสอู๋อีกแล้ว
รู้แล้ว ต้องโทษความมั่นใจแบบผิดๆของไอ้คริสมัน อย่าโทษพระเจ้าเลยดีกว่า!
“ถ้ามึงมั่นใจขนาดนี้ มาหากูทำไมวะ” นั่นสิ มั่นใจขนาดนี้ เพื่อนห้ามแล้วไม่ฟัง ปรามแล้วไม่ฟัง จะมาเล่าแผนการตัวเองให้กัมจงฟัง เพื่ออะไรครับ?
“กูมาซื้อยาดอง”
คำตอบของมึงชัดมาก อู๋อี้ฟาน นี่มึงพร้อมขนาดนั้นเลยรึ จงอินอ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะประชดออกไปอย่างไม่ทันคิด
“แล้วทำไมมึงไม่ซื้อข้าวมันไก่ร้านพี่จุนมยอนไปฝากน้องเค้าด้วยเลยล่ะ เผื่อน้องเค้าหิว”
“เดี๋ยวกูแวะไป กูมาฟาดยาดองร้านมึงก่อน”
มึงเปรี้ยวมาก อู๋อี้ฟาน คือมึงเปรี้ยว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

.
.

ประโยคแรกที่ชานยอลได้ยินเมื่อเดินเข้ามาในห้องหลังจากไปนอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่ห้องของมินซอก เนื่องด้วยวันนี้ไม่มีเรียนก็คือ

“โป๊วมั้ยน้อง”


เฮือก!
เลือดในกายของชานยอลรวมใจกันกลายเป็นน้ำแข็ง ประโยคที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินในวันหยุดที่เขาไม่ได้ออกไปไหนแบบนี้ โป๊มั้ยน้อง โป๊มั้ยน้อง คือเหตุการณ์เมื่อวานมันยังสดใหม่อยู่ในหัวใจของชานยอลเหลือเกิน
เหมือนชีวิตเคยอยู่ดีจนกระทั่งมีธนูมาปักเข่า
ชานยอลหันซ้ายหันขวา ไม่กล้าเดินต่อ กลัวว่าถ้าเดินเข้าไปในห้องแล้วเจอไอ้หล่อมันนั่งยิ้มแป้นอยู่บนเตียงคือเรื่องทุกอย่างจบเลย หรือควรจะเปิดประตูเดินกลับไปเคาะห้องมินซอกลี้ภัยการเมือง
ว่าแต่กลิ่นหอมๆนั่นคืออะไร กลิ่นเหมือนน้ำซุปร้านข้าวมันไก่ของพี่จุนมยอน
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกก เปลื้องเหรอ ไม่เปลื้องนะเว้ย ยิ่งไอ้หล่อนั่นเปลี่ยนชื่อจากหวังฟันเจ้าเป็นไล่ปี้เอ็ง ชีวิตบัดซบเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อวานแล้วหรือไง
จงทำดี จงทำดี จงทำดี
กรี๊ดดดดดดดดดด ไม่จริง ชานยอลไม่เชื่อ

“จะยืนขาโก่งอยู่นานมั้ยนั่น กูต้มจืดหัวไชโป๊วเอาไว้ รีบมากินเลอ เดี๋ยวกูฟาดเรียบอย่ามาโวยวาย”

อีจงแด กูจะเปลี่ยนนามสกุลให้มึง!!!!!!!!!!!
ชานยอลถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เดินฉับๆตรงไปหาเพื่อนที่กำลังต้มหัวไชโป๊วอยู่ที่ระเบียงห้อง แล้วก็หยิบจานชามออกมาตักข้าว ถ้าวันไหนไม่มีเรียนและไม่ขี้เกียจเกินไปนัก ชานยอลกับจงแดจะทำกับข้าวกินกันที่หอ ส่วนใหญ่ก็เป็นจงแดนั่นแหละที่เป็นคนทำกับข้าว ส่วนชานยอลจะเป็นคนหุงข้าวและล้างจาน ส่วนวันไหนที่ขี้เกียจชนิดบัดซบ ชีวิตก็มีอยู่สองทางเลือก คือข้าวมันไก่เที่ยงคืนหนึ่งพันห้าร้อยล้านวอน กับรามยอนห่อสีแดงๆรสซีฟู้ดเกาหลี
วันนี้จงแดลงทุนทำกับข้าวเอง แถมหุงข้าวให้ด้วย แสดงว่าช่วงที่ชานยอลหายตัวไปที่แรดที่ห้องของมินซอกต้องมีอะไรเด็ดๆเกิดขึ้นแน่
“ในช่วงที่กูหายไปจากชีวิตมึง มึงมีอะไรจะอัพเดทกูมั้ย มหา”
จงแดที่กำลังถือทัพพีตักฟองในแกงจืดออกเงินหน้ามามองชานยอลแล้วยิ้มกริ่มปริ่มเปรม ปากแทบจะฉีกถึงใบหู
ผงะสิครับ
จงแดโหมดนี้ ใสใสแบบนี้ แม่งไม่แคล้วต้องเป็นเรื่องของน้องฮยอนอาแหงๆ ลองว่ายิ้มตาเยิ้มเหมือนพ่อของชินจังเวลาเหล่สาวๆแล้วล่ะก็ ใช่แน่ๆ
“ก็ตอนมึงไม่อยู่กูหิว กูเลยไปตลาดหน้าปากซอย แล้วกูก็เจอน้องฮยอนอา”
นั่นไง! ทำไมซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้สักที
“น้องฮยอนอาบอกว่า จงแดโอปป้าทำกับข้าวด้วยเหรอคะ ดีจังเลยค่ะ ฮยอนอาชอบผู้ชายทำกับข้าว” จงแด กรุณาอย่าทำเสียงสะดิ้งดัดจริตประหนึ่งองค์น้องฮยอนอาลงมาประทับมึงจะได้ไหม?
“มึงก็เลยซื้อหัวไชโป๊วมาทำต้มจืดโชว์พาวน้องเค้าว่างั้น”
“งื้อ ตอนนั้นกูไม่มีสติ กูเลยเหมามาหมดเลย” ว่าแล้วก็จัดการชี้ไปที่ถุงหัวไชโป๊วแพ๊คอย่างดีที่วางเรียงอยู่ที่มุมระเบียง คือด้วยปริมาณหัวไชโป๊วที่ซื้อมานี่คือต้มกินแจกคนทั้งหอได้เลยนะนั่น!!!!!!
“เพราะงั้น มึงกะกู อาทิตย์นี้ก็ โป๊วมั้ยน้อง กันไปก่อนแล้วกันนะ”
เลววววววว! คือโป๊วมั้ยน้องของมึงคือเลว ไอ้จงแด ไอ้สติออบซอ!!! กูขอนิมนต์ให้มึงไปใช้หมอง สวดมนต์ นั่ง’มาธิกับอิ๊คคิวซัง มึงจะมีสติกับเขาบ้าง สาดดดดดดดดด!
“กูไม่โป๊วกับมึงสองคนหรอก กูจะไปลากมินซอกมาด้วย แม่งเอ้ย เปาจื่ออออว์”

.
.

ดึกแล้ว
คริสควงกุญแจสีเงินวิบวับที่เซฮุนกุญแจผีปั๊มมาให้ด้วยใจเบิกบาน เมื่อเช้าไอ้เด็กนั่นมายื่นหมูยื่นแมว เอากุญแจห้องเธอแลกเบอร์โทร ต่างคนต่างก็ฟินกันไปตามทางของตัวเอง แต่ดูเหมือนไอ้เด็กนั่นจะออกตัวแรงกว่าคริสไปสักหน่อย
แต่ไม่เป็นไร แรงของคริสต้องออกตอนกลางคืนถึงจะถูก!
หน้าห้อง 764 ไม่มีแสงไฟลอดออกมาเหมือนห้องข้างๆ แสดงว่าคนในห้องคงจะหลับแล้ว คริสยกกุญแจขึ้นมาประทับจูบเร็วๆทีหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆไขกุญแจเข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบ
ร่างสองร่างที่ห่อไว้ด้วยผ้านวมผืนหนากำลังหลับสนิท ไม่มีใครตกใจเสียงกุกกักจนตื่นขึ้นมาดูเลยสักคน ถ้าคริสเป็นโจรและตั้งใจมายกเค้า สองคนนี้ตื่นมาของคงหายหมดเหลือแต่ตัวแน่!

“คร่อกกกกก ฟี้”

แว่วเสียงกรนเบาๆจากใครสักคนในห้อง คริสขอคิดว่าเป็นเสียงของจงแด ร่างสูงค่อยๆเดินอย่างเงียบกริบราวกับเสือชีต้าร์ แม้คริสจะจำไม่ได้ก็เถอะว่าเสือชีต้าร์มันขึ้นชื่อเรื่องความเท้าเบาหรือความเร็วกันแน่ แต่มันคงจะเท่กว่าถ้าเปรียบตัวเองเป็นเสือชีต้าร์ ไม่ใช่หมาไนกากๆในไลอ้อนคิง
สัญชาตญาณนักล่าในตัวเขาเขาถูกปลุกด้วยม้ากระทืบโรงของคิมจงอิน คริสมั่นใจว่าตัวเองพอจะเดาได้ว่า เตียงของน้องเจ้าอย่าหวังอยู่เตียงไหน แม้เมื่อวานจะได้มีโอกาสได้ยินชื่อจริงๆของน้องเขาเป็นครั้งแรกจากจงแด แต่มันก็ถูกกลบด้วยความเจ็บจนสติเกือบหลุดลอยเพราะไอ้จงแดที่หวังดีจนเกินไปมันกลับมาทำลายบรรยากาศดีๆ แต่ก็เป็นเพราะเจ้านั่นที่ทำให้คริสรู้ว่าน้องเจ้าอย่าหวังอยู่ห้องไหน ถือว่าความแค้นจบกันเพียงเท่านี้

เพราะกว่าจงแดจะตื่น เราคงเป็นของกันและกันแล้ว

คริสเดินไปหยุดตรงเตียงที่เขามั่นใจว่าเป็นเตียงของน้องเจ้าอย่าหวัง ร่างมองร่างที่นอนหลับสนิทม้วนตัวกลมอยู่ในผ้าห่มด้วยสายตาเป็นประกายวับวาว ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆโน้มตัวลงบนเตียง เพียงแค่เอื้อมมือคริสก็คว้ารวบร่างโปร่งเข้ามาไว้ในอ้อมกอดได้สำเร็จ
ไม่มีการขัดขืน
หรือว่าน้องเจ้าอย่าหวังก็รอเขาอยู่เหมือนกัน!
“คร่อกกกก ฟี้ งืมมมม”
สรุปว่าเสียงกรนเบาๆที่คริสได้ยินเป็นของเจ้าอย่าหวังหรอกหรือ แต่ไม่เป็นไร เพราะมันก็ฟังดูแล้วน่ารักไม่หยอก
เปลี่ยนจากเสียงกรนเป็นเสียงครางก็คงจะยิ่งเพราะกว่านี้ล่ะนะ
คริสค่อยๆดึงผ้าห่มที่คลุมร่างโปร่งที่นอนหลับสนิทออกช้าๆ คนที่โดนดึงผ้าห่มสะดุ้งนิดๆเนื่องจากผิวกายที่สัมผัสกับอากาศเย็น ก่อนที่จะพลิกตัวเพื่อควานหาผ้าห่ม ในขณะที่หน้ายังซุกลงไปกับหมอนเพื่อหาความอุ่น คริสฉวยโอกาสนี้โถมตัวทาบทับร่างโปร่งเอาไว้ ส่วนมืออีกมือหนึ่งก็พยายามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของน้องเจ้าอย่าหวังออก
“อื้อออออออออ ยะ ยะ อย่าครับ อย่า”
มีละเมอครางประท้วงเสียงอู้อี้ในขณะที่หน้ายังซุกอยู่กับหมอนเสียด้วย น้องเจ้าอย่าหวังช่างน่ารักน่ากดเสียจริง!
คริสเก่อเก้อจะไม่ขอทน!
ริมฝีปากร้อนผ่าวของคริสสัมผัสลงที่ซอกคอขาวช้าๆ ร่างโปร่งที่อยู่ภายในอ้อมกอดของเขาเกร็งตัวช้าๆ ก่อนจะส่งเสียงครางออกมา
“อื้อ อย่าสิ ตรงนั้นไม่ได้หรอกนะครับ ไม่งั้น......”
ขัดขืนอย่างนี้สิ พี่ชอบ!
คริสก้มหน้าลงหมายจะเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากซอกคอขาวอีกครั้ง ทว่าร่างโปร่งที่อยู่ในอ้อมกอดกลับเอาแรงช้างสารที่ไหนก็ไม่รู้พลิกตัวขึ้นมาทาบทับคริสเอาไว้ แล้วซุกหน้าลงกับซอกคอของคริสแทน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วกระซิบที่ข้างหู

“น้องฮยอนอา พี่จงแดห้ามแล้ว ยังจะมายั่วกันอีก คราวนี้พี่ไม่ทนแล้วนะครับ”

เก๋าเจ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผิดเตียง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

คริสพยายามจะผลักร่างของจงแดออกไป แต่ทว่าจงแดยามหื่นกลับเอาแรงช้างสารมากด้วยพละกำลังกดคริสลงกับเตียงอีกครั้งทั้งที่ตาของมันยังปิดอยู่นั่นแหละ ร่างสูงพยายามขัดขืนด้วยการดิ้นไปมา เพราะไอ้จงแดมันทับตัวเขาอยู่ หากไม่เกรงใจคริสจะยกเท้าถีบยอดอกสักที แต่หากทำอย่างนั้นจงแดคงจะตื่นและแหกปากโวยวายให้คนทั้งหอรับรู้เรื่องราวแน่

เลือกเตียงผิดคิดจนตัวตาย!

“อย่าดิ้นสิครับ น้องฮยอนอา น้องบังอาจปลุกวิญญาณทาร์ซานเจ้าป่าที่อยู่ในตัวของพี่ให้คำรามทั้งๆที่พี่ห้ามแล้ว เพราะฉะนั้นน้องฮยอนอาต้องมาเป็นเจนแล้วล่ะครับ”

กูจะไม่ทน กูไม่อยากโหนเถาวัลย์ไปกับมึง ฮว้ากกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

คริสรวบรวมแรงกายทั้งหมด ผลักจงแดออกแล้วลุกพรวดขึ้นจากเตียง นี่มันนรกชัดๆ!!!!!!!!!!!! ร่างสูงสูดลมเย็นในห้องเข้าเต็มปอด
เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาที ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมง

“น้องฮยอนอาจะหนีไปไหน โฮก ฮว้ากกกกกกกกก”

จงแดไม่ยอมปล่อยคริสไปง่ายๆ ร่างที่ถูกคริสผลักลงไปกับเตียงเมื่อครู่กับผงาดขึ้นมาหมายจะปล้ำน้องฮยอนอาที่อยู่ในฝันให้จงได้ คริสเสมองไปที่ร่างอีกร่างที่ยังหลับปุ๋ยไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่บนเตียงอีกเตียงด้วยความเสียดาย นี่ขนาดจงแดเสียงดังขนาดนี้ ยังไม่ไหวติง ถ้าคริสมาถูกเตียงแล้วล่ะก็
ยังยืนยันคำเดิม เราคงเป็นของกันและกันไปแล้ว
แม้จะเสียดายมากแค่ไหน แต่ก็ดีกว่าเสียเอกราชให้ไอ้ตี๋ตาขีดนี่ล่ะวะ!!!!!!!!!!!!!!

หมับ

บอกแล้วว่าเสียงหมับมาคือความจัญไรบังเกิด จงแดละเมอเพ้อพกขนาดหนักถึงขั้นกระโดดจากเตียงกระชากคริสไปอยู่ในอ้อมกอดได้แบบรู้ไดเรคชั่น นอกจากนั้นยังพยายามกระเสือกกระสนจะจูบน้องฮยอนคริสให้ได้ แต่เทียบจากส่วนสูงแล้ว ยังไงจงแดก็ไปถึงเลเวลนั้นไม่ได้
ไอ้นี่วอนเสียแล้ว
มือใหญ่ง้างขึ้นสับเข้าที่หลังคอของจงแดที่กำลังพยายามจะเป็นน้องครีมหวังจะปี้คริสให้ได้เข้าเต็มรัก เล่นเอาคนที่ทำปากจู๋อยู่นั้นสลบสไลลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น
ทาร์ซานสิ้นฤทธิ์ไปแล้ว

ก็เหลือแต่

หึหึหึหึ

(｀∀´)Ψ

คริสมองร่างโปร่งที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง คราวนี้คริสจะไม่พลาดอีกต่อไป คริสยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง เราจะเป็นของกันและกัน
คริสโถมตัวลงหมายจะทาบทับร่างโปร่งอีกครั้ง
ผลั๊กกกกกกก
อึ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จุก จุกจนร้าวววววววววววว
ประหนึ่งภาพสโลโมชั่น ในจังหวะที่ร่างสูงกำลังกระโจนลงไปทาบทับตัวของคนที่เขารอโอกาสนี้มานานแสนนาน ร่างโปร่งที่นอนอยู่เฉยๆกับยกเท้าขึ้นมาถีบยอดอกของเขาเสียเต็มรัก

“ข้าคือชอลิ้วเฮียง จอมโจรจอมใจว้อยยยยยยยยยยย”
ヽ(●ﾟ´Д｀ﾟ●)ﾉﾟ

หน่ะ นะ น้องเจ้าอย่าหวังอยากเป็นชอลิ้วเฮียง
แต่ตอนนี้คริสเจ็บจุกจนพูดไม่ออก ถ้าคืนนี้ตัวเขามีชีวิตรอดออกไปได้ อู๋อี้ฟาน (ยอมทิ้งความอินเตอร์ชั่วคราว) ขอสาบาน

ในชีวิตนี้ จะเปลี่ยนชื่อน้องเจ้าอย่าหวังให้เป็นน้องครีมให้ได้ !!!!!!!!!!!!!!!

.
.

เช้าวันรุ่งขึ้น

“อ้าวมะหา ทำไมมึงมานอนอยู่ตรงนี้วะ”
ชานยอลที่ตื่นขึ้นมางัวเงียมองเห็นจงแดที่นอนแผ่อยู่ที่พื้นแล้วก็ต้องตกใจ ปกติไอ้มหามันรักเตียงของมันจะตาย จะยอมสละเตียงของมันไปนอนพื้นได้ยังไง
“กูฝันว่าเมื่อคืนน้องฮยอนอามายั่วกูถึงเตียงเลยว่ะ”
“ท่าจะมันนะมึงน่ะ วันนี้มึงมีเรียนหรือเปล่าวะ”
“เหอะ ไม่มีว่ะ มึงมีไม่ใช่เหรอ นี่เพิ่งแปดโมง อย่าลืมไปหาไรกินก่อนเข้าคาบล่ะ”
ชานยอลพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆลุกจากเตียง เมื่อเห็นอะไรบางอย่างที่วางอยู่ที่พื้นตรงปลายเตียงของเขา ก็ทำให้ร่างโปร่งวิ่งปรู๊ดไปกอดรูมเมทที่ยังนอนงงๆว่าเมื่อคืนผลของการยั่วของน้องฮยอนอาเป็นอย่างไร
“โหยยยย ไอ้มหา มึงอยากเซอร์ไพรส์กูด้วยการเตือนให้กูหาอะไรกินแล้วไปซื้อข้าวมันไก่มาให้กูหรอ คือมึงคือแบบ โครตใจอ่ะ”

ชานยอลจากไปแล้ว ทิ้งให้มหาสงสัยอยู่ในใจ
กูไปซื้อข้าวมันไก่ ตั้งกะเมื่อไหร่วะ